Όταν έρχεται η ώρα εμείς να φροντίσουμε τους γονείς μας

Η κατάσταση της φροντίδας των γονιών μας έχει ιδιαίτερες προεκτάσεις. Από τη μία μεριά, εμφανίζονται θετικά συναισθήματα όπως η αγάπη και η αφοσίωση, καθώς και το αίσθημα ότι μπορούμε να ανταποδώσουμε στους γονείς μας τη φροντίδα και την προσοχή που είχαν για εμάς στη ζωή τους.

Υπάρχουν όμως επίσης και αρνητικά συναισθήματα, όταν συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να κάνουμε αυτή τη δουλειά ενώ συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές μας υποχρεώσεις. Σε αυτό το στάδιο της ζωής μας μπορεί επίσης να συμπέσει αυτή η κατάσταση με αλλαγές στη φυσιολογία μας και συμπτώματα της εμμηνόπαυσης, όπως η αϋπνία ή το αίσθημα απώλειας ενέργειας.

Όταν πρόκειται για τους γονείς μας, το αίσθημα ότι θέλουμε να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν γι’ αυτούς και δεν μπορούμε να το κάνουμε επειδή οι δυνάμεις μας δεν επαρκούν για να αντιμετωπίσουμε όλα τα μέτωπα που έχουμε ανοιχτά, δημιουργεί έντονα συναισθήματα απογοήτευσης και ενοχής.

Το να ζητάμε βοήθεια και να αναγνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να καλύψουμε τα πάντα είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος.

Σχόλια όπως “θα έπρεπε να τους φροντίζω όπως με φρόντισαν κι αυτοί”, “ο πατέρας / η μητέρα μου θυσιάστηκε και έδωσε τα πάντα για εμάς” είναι συνηθισμένα… Αυτό μας οδηγεί σε συγκρούσεις. Για παράδειγμα, επειδή ο γονιός σας σταμάτησε να εργάζεται για να σας φροντίζει, δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνετε το ίδιο και να είστε ο μόνος που πρέπει να τον/την φροντίζει.

Οι καταστάσεις είναι διαφορετικές, το ίδιο και η ζωή σου. Πρέπει να πάρουμε πολύ στα σοβαρά αυτή την κατάσταση, αν δεν θέλουμε να περιπέσουμε σε διαδικασίες άγχους ή θλίψης ή ακόμη και στο “σύνδρομο του φροντιστή“.

Επιβάλλουμε πολλά βάρη και “πρέπει” στον εαυτό μας, κάτω από αυτή την παρεξηγημένη λέξη που είναι ο εγωισμός. Δεν θέλουμε να είμαστε εγωίστριες, αλλά το να ζητάμε βοήθεια και να αναγνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να τα παρατήσουμε όλα ή να αναλάβουμε τα πάντα, σημαίνει ότι είμαστε ρεαλίστριες.

Αυτό φυσικά δεν ισχύει για όλες τις γυναίκες. Υπάρχουν διαφορετικές επιλογές και πολλαπλές προοπτικές για το πώς να το αντιμετωπίσουμε. Υπάρχουν δημιουργικές και θαρραλέες λύσεις. Αυτό είναι το παράδειγμα της νικήτριας του 1ου βραβείου Tena Lady Award for Women who Succeed, της Montse, η οποία εγκατέλειψε τη δουλειά της ως παιδίατρος στο ΙΚΑ για να φροντίσει τη μητέρα της με Αλτσχάιμερ. Γι’ αυτό δημιούργησε ένα κέντρο ημέρας ασθενών με Αλτσχάιμερ το οποίο διαχειριζόταν και της επέτρεπε να τη φροντίζει.

Κι εσύ; Είσαι φροντίστρια; Μας λες πώς το ζεις και πώς το αντιμετωπίζεις; Αν θέλεις μοιράσου το μαζί μας.

Πηγή: Alicia Jiménez, ψυχολόγος