Θέλουμε να βοηθήσουμε, πιστεύουμε ότι δεν θα πάρει πολύ χρόνο, αρχίζουμε να φροντίζουμε με ενθουσιασμό και ενέργεια… Αλλά σιγά-σιγά συνειδητοποιούμε την πραγματικότητα των αλλαγών που συμβαίνουν στη ζωή μας.
Προσοχή σε αυτά τα συμπτώματα:
- Η δυναμική της οικογένειας διαταράσσεται
- Αίσθηση ότι πρέπει να φροντίζουμε δύο διαφορετικά σπίτια
- Ο χρόνος μας μοιράζεται καθημερινά μεταξύ της οικογένειάς μας και των γονιών μας.
- Αναλαμβάνουμε όλο και περισσότερες ευθύνες
- Παραμελούμε τους εαυτούς μας…
Αν δεν ξέρουμε πώς να αντιμετωπίσουμε ικανοποιητικά αυτές τις αλλαγές, μπορεί να υποφέρουμε από το σύνδρομο του φροντιστή. Το άτομο που πάσχει από αυτό αισθάνεται σωματικά και συναισθηματικά εξουθενωμένο, “καμένο” από την κατάσταση, παρουσιάζει συναισθηματική αστάθεια, εναλλαγές στη διάθεση, θλίψη, άγχος, δυσκολίες στον ύπνο, πόνο, απώλεια όρεξης, ευερεθιστότητα, λιγότερη υπομονή και εμφανίζονται συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις με άλλα μέλη της οικογένειας ή με τους υπόλοιπους φροντιστές.
Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να κρατάμε τον δικό μας χώρο για τον εαυτό μας, επειδή δεν ξέρουμε πόσον καιρό θα χρειαστεί να διαρκέσει η φροντίδα μας.
Το αίσθημα του καθήκοντος και της υποχρέωσης οδηγεί πολλούς ανθρώπους στο να μην επιτρέπουν στον εαυτό τους ελεύθερο χρόνο: “Πώς μπορώ να βγω έξω και να αφήσω τη μητέρα μου στο σπίτι, τι θα γίνει αν της συμβεί κάτι όταν λείπω;” “Είναι εγωιστικό να αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου όταν ο πατέρας μου είναι άρρωστος”, “Όταν ήμουν μικρή η μητέρα μου δεν έβγαινε με τις φίλες της, ή δεν πήγαινε στη δουλειά, όταν έπρεπε να μας φροντίζει”, “Πώς μπορώ να βγω έξω και να διασκεδάσω όταν ο πατέρας μου είναι έτσι”, ή στη χειρότερη περίπτωση “Τι θα σκεφτεί η οικογένειά μου, τι θα πουν για μένα αν μάθουν ότι βγήκα με τις φίλες μου και άφησα τους γονείς μου για το Σαββατοκύριακο”.
Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές, πόσον καιρό μπορείς να αντέξεις αυτήν την κατάσταση; Η φροντίδα των ηλικιωμένων μπορεί να διαρκέσει για χρόνια. Αν δεν έχεις χρόνο για τον εαυτό σου, αν δεν έχεις χρόνο για όνειρα και σχέδια για το μέλλον (ακόμη και βραχυπρόθεσμα, για αυτό το Σαββατοκύριακο), αν δεν έχεις χρόνο να βλέπεις τους φίλους σου και να κάνεις δραστηριότητες αναψυχής, αν τα πάντα είναι μια υποχρέωση… Στο τέλος θα είσαι εσύ αυτή που χρειάζεται βοήθεια.
Πηγή: Alicia Jiménez, ψυχολόγος